Een paar weken geleden werd ik gebeld door Jeroen Bons om een offerte te maken voor de verhuizing van de inboedel van zijn overleden vader en wat boeken en brieven van zijn opa. We hadden afgesproken op een vrijdagavond om 19.00.

Na een zware dag incl. voetbaltraining met mijn zoon lag ik lekker te slapen op de bank. Om 19.10 belde Jeroen mij wakker.
Gelukkig mocht ik nog komen omdat zijn zoon ook Bram heet.
Na even zoeken bleek het huis van zijn vader midden in het Flevopark te staan.

De vader van Jeroen was ontwerper, schilder en beeldhouwer Jan Bons.
Jan Bons vervalste in de oorlog o.a. persoonsbewijzen, bonkaarten en reisdocumenten.

De opa van Jeroen was Maurits Dekker.
Hij schreef in 1937 de brochure: “Hitler, Een poging tot verklaring”. Maurits Dekker stelde daarin dat Hitler dan misschien wel niet krankzinnig was maar dat er psychisch toch wel wat problemen waren, waardoor hij een gevaar voor de wereld zou kunnen worden. Hij werd daar uiteindelijk voor veroordeeld. Maurits Dekker had namelijk ‘een bevriend staatshoofd’ beledigd. Zijn straf was een boete van 100 gulden. Lees het artikel over zijn rechtszaak:
hart.amsterdammuseum.nl/44013/nl/maurits-dekker-de-strafzaak

Ik was behoorlijk ontroerd door de verhalen van Jeroen over zijn vader en opa en vergat bijna dat ik de te verhuizen inboedel nog moest bekijken.
De spullen bleken in een oude garage te staan.
Oude kasten en stoelen, een rot bed, een gammele eettafel en circa 20 dozen met boeken. Alles vanzelfsprekend met veel emotionele waarde.

Ik bedankte Jeroen hartelijk voor de uitnodiging voor de offerte en thuis ging ik direct zoeken op internet naar pa en opa.
Mijn oma (Lau Mazirel) heeft ook niet stil gezeten in de oorlog in Amsterdam.
www.omzien.nl
Volgens mijn vader is er een link tussen Maurits Dekker en Lau Mazirel. Een invalide dame die de uitgeverij van de brochure van Maurits Dekker runde, was goed bevriend met mijn oma.

Ondanks mijn ”verslapen” ging Jeroen akkoord met mijn offerte.
Wellicht mede dankzij de oorlog. Ieder nadeel …….
Op 30 mei heb ik de verhuizing uitgevoerd met mijn personeel/kletskous Otto.
Na veel geklets konden we toch redelijk binnen de geplande tijd inladen.
De bestemming was Jeroen’s huis. Hij is er geboren en opgegroeid.
Een monumentaal pand aan de Nieuwe Keizersgracht.
In dit huis hebben eerst zijn ouders gewoond en heeft zijn opa korte tijd ondergedoken gezeten. Het huis werd gehuurd door iemand die niet door de duitsers werd gezocht en
na de oorlog bleven zijn ouders daar ± 20 jaar in onderhuur wonen.

Gelukkig had ik een ontheffing geregeld om de weg te blokkeren.
Met behulp van de verhuislift was alles snel binnen en Jeroen blij.

Jeroen, hartelijk dank voor alle verhalen en de eervolle klus!

Pamela is een vaste klant van mij.
Pamela is een mooie en intelligente dame van Duitse origine die ontwikkelingswerk doet.
Ze komt hiervoor veel in gevaarlijke landen.
3 jaar geleden mocht ik haar voor het eerst verhuizen.
Ze was toen net lastig gevallen door haar huisgenoot en moest hals over kop haar huis uit vluchten.
Ik heb toen haar inboedel naar een opslag in Amsterdam, Huur een Box gebracht.
2 jaar geleden had ze een mini-kamertje geregeld bij een stel in Zuid-Oost waar ik haar naar toe verhuisde vanuit Huur een Box.
Een half jaar later mocht ik Pamela naar een appartement aan de Rozengracht in Amsterdam verhuizen.
Op 14 februari mocht ik haar weer verhuizen in Amsterdam.
Ze bleek nu een Chileense vriend te hebben genaamd Claudio met wie ze samenwoont.
Aan de ene kant vond ik dat jammer (ik had nog wel een poging willen wagen), maar aan de andere kanten gun ik haar het beste en hij bleek een aardige kerel te zijn die ook nog eens goed mee hielp met de verhuizing.
Het laden ging voorspoedig en na uitgebreid afscheid van de buren, reden we naar Almere om een bankstel via Marktplaats op te halen.
Onderweg kwamen we in een beste sneeuwstorm terecht, maar we kwamen zonder problemen op de plaats van het bankstel.
Ter plaatse heb ik het bankstel goed geseald.
Toen reden we weer door de sneeuwstorm terug naar Amsterdam met bestemming Marcantilaan.
Onderweg kreeg ik Chileense les van Claudio en kreeg Claudio Nederlandse les van mij.
Ik leerde bijvoorbeeld dat er in het Chileens verschillende woorden bestaan voor alle mogelijke soorten relaties en scharrels.
Omdat we net uit Almere kwamen, leek het mij wel gepast om Claudio het woord ”breezersletje” incl. betekenis te leren.
Aan de Marcantilaan bleek dat ze eindelijk een mooi en rustig appartement gevonden had.
Ik moest even stunten om de takel (”touw en blok”) aan de haak te hangen.
Het touw was glad als een paling uit het IJ door de sneeuw, en bij de ladekast met zwaar ondergoed was Pamela niet te beroerd om even te helpen trekken.
Al met al doorstonden we de weersomstandigheden goed en waren we redelijk op tijd klaar.
Pamela was tijdens het takelen zo lief geweest om pizza’s te bestellen.
Toen de klus geklaard was en het touw en blok veilig van de haak gehaald was, gingen we pizza eten met vooral veel gezellige praatjes.
Pamela en Claudio; Veel woonplezier in jullie mooie nieuwe huis!

Op 22 december 2012 heb ik Cecile Paulussen, Jorg van der Schaaf en hun 2 dochters verhuist van Nieuw Sloten in Amsterdam naar Cadier en Keer naast Maastricht.
Toen ik voor de offerte kwam vertelde Cecile mij dat ik bovenaan stond toen ze een verhuisbedrijf zocht op google.
Na een kop koffie en een rondleiding door het huis heb ik gelijk een berekening van de kosten gemaakt voor de circa 35m3.
Cecile gaf aan dat ze in Amsterdam en in Maastricht voldoende goede hulp kon regelen, dus dat bracht de prijs flink omlaag.
Cecile had al een paar offertes ontvangen en vroeg zich af waarom ik zo goedkoop was.
Ik legde haar uit dat de grootste kostenbesparing zit in het transport.
Omdat ik als bijna-enige met 22m3 wagen + 16m3 aanhanger rij, wordt er aanzienlijk bespaart op de transportkosten en personeelskosten.
Andere verhuisbedrijven rijden meestal met meerdere verhuiswagens en dat tikt lekker aan met langere ritten.
Cecile en ik waren snel akkoord.
Cecile komt oorspronkelijk ook uit Maastricht en verheugde zich er erg op om weer terug te gaan.
Jorg zag het wel zitten om lekker in de heuvels te gaan fietsen.
De avond voor de verhuizing ben ik komen sealen.
Jorg hielp mij goed door het meubilair vast te houden.
Jorg droeg originele Jack Burton (Big trouble in little China) laarzen zoals je kunt zien op de groepsfoto.
Na 3 uur sealen en een Alfa-biertje vond ik het wel welletjes.
 
De volgende morgen stond Jorg in zijn Jack Burton-laarzen paraat en de rest van de crew druppelde binnen.
Waaronder ook Harry (zie links op de groepsfoto).
Harry zou de hele dag helpen en ook mee terug rijden.
Het bleek al snel dat Harry en ik gezamenlijke connecties en interesses hadden vanuit de skate-scene.
Dat zat wel snor dus.
Na 3 uur laden konden we vertrekken.
Cecile in haar auto met breekbaar spul en eten, Jorg in zijn auto met breekbaar spul en Harry en ik in de 22m3 wagen.
Van Amsterdam tot aan Maastricht heeft Harry aan 1-stuk-door gepraat.
Geen saai oppervlakkig gelul, maar echte mannen-verhalen.
3 uur later reden we Maastricht binnen.
Bij Cadier en Keer aangekomen bleek dat ze boven op een steile heuvel gingen wonen.
Oma Paulussen had heerlijke pompoensoep (met zonder zout) en lekkere broodjes voor ons klaar staan.
De 2 dochters hadden gelukkig al vriendinnen gemaakt met de buurmeisjes en gingen daar spelen.
Na circa 2,5 uur lossen kon de hele familie moe maar voldaan chillen op de bank (zie foto).
Na mijn eerste Alfa-biertje van die dag mocht ik vertrekken en kon ik weer 3 uur genieten van de praatjes van Harry.
Ik heb Harry bij zijn vrouw in Nieuw-Vennep afgeleverd en heb de laatste km’s bedacht dat het weer heel prettig was om een gezin gelukkig te maken.
Wat heb ik toch een mooi vak.
Jack Burton zal jaloers op mij zijn.
 

Gisteren heb ik de eer gehad om de inboedel van de beroemde journaliste Lula Ahrens te mogen verhuizen.
Lula woont al 2 jaar in Angola, maar gaat nu haar huis in Amsterdam verhuren.
Daarom heb ik haar inboedel samen met mijn hooggewaardeerde personeelslid Owen naar City Box verhuist.
In de inboedel van Lula kwamen we een prachtig schilderij tegen van Lempicka die de favoriete kunstenaar is van Madonna.
Het is weliswaar een kopie, maar de warmte straalt er van af en hij zit in een prachtige lijst.
Zoals je op de foto’s kunt zien hebben Owen en ik hem met veel zorg en liefde ingepakt.
Het schilderij is trouwens te koop voor een paar honderd euro.
Lula, hartelijk dank voor de klus en heel veel succes in Angola!